Day of Death, 2004-2013, bewerkte foto

Zwart-witte man

Wie was je dat je zelfs dit hebt meegebracht?
Overal zie ik je vreemde muren opzetten, zodat je oude kamers
niet meer herkend worden.
Wie was je dat je niemand kon zijn?
Duizenden zwart-witte krassen liet je achter in de samengebalde
vorm van een mottige vlinder. Wie ben jij? Waar was je?
In het huis van je ouders leek alles nog vertrouwd, maar eenmaal
buiten vervreemde je en werd je huis een verlaten schapenstal.
En nu ben je hier en hoef je niet te fluisteren. Hier ben je vrij. Hier
vallen de schaduwen wit uit. Hier is niets nodig omdat het er al is.
Hier is de buitenkant van alles niet steeds hetzelfde. Dus verwonder
je. Niemand hoort je. Niemand bezoekt je. Je duisternis beperkt de
horizon. Tot zover komt de berg, die jezelf creëerde.
Pas wanneer je je beeld verlaten hebt mag je me opzoeken en zal
ik je ontvangen met een pot dampende thee. Dan stuur je iedereen
mooie ansichtkaarten, waarop met potlood staat geschreven:
Ik denk veel aan u.
Daarna wordt het verleden een verlatende schim. Ze zeggen dat
het heden niet voorbij kan gaan. Het heden is.