Bubbelboy, 2002, acryl, 80 x 60 cm (overgeschilderd)

Alles is rond

Klein, uiterst klein is de kern van het ronde deel. Het deel lijkt rond
te delen of het splitst zichzelf vele malen. Zo ontstaan bubbels. Ze
zijn innig verbonden met het jonge lijf. Het jongenslijf staat stijf
van het bruisen, wil alles gaan beleven. Nu!
Het begin , het nog weinige van de werkelijkheid, lijkt te groeien.
Al het verre roze vreet aan de verte. In de verte zijn stemmen die
als brandende bladeren knetteren. Ten minste zo beleefd hij het,
het zijn de verbiedende stemmen van zijn ouders. Hij mag zijn
vleugels niet zo uitslaan, dat zou iedereen blond en doof maken.
En zo hult hij zich vroeg in eigen duisternis. Men moet soms zwij-
gend wijs zijn weet hij. In zijn hoofd blijft alles druk en gaan de
maantuinen langs lege slakkenhuizen, dorre takken spreken even
glimlachend in de leegte.
De leegte lijkt ver en vol vogels met mooie stemmen. Zelfs de zui-
verste lippen kunnen dat niet imiteren (overigens kunnen vogels
niet het laatste geluid van de mens nadoen: de rochel, maar dit
ter zijde).
Dit kind is te koel om te verwaaien. Dit kind is echt, geen fantoom.
De kleur van een wijnvlek boezemt hem geen angst in. Het is mijn
corsage, prikkelt hij, en het is onoplosbaar in water.
In de kluis bij zijn hart bewaart hij de mooiste momenten, hij hoeft
geen weegschaal, er zal altijd genoeg ruimte zijn.

Soms vraag je je af waarheen de lichte dagen zijn gegaan. Mis-
schien zijn de hongerige wolken te gretig. Zij maken alles stom
en van steen. Wat rest is dan de troost bij het ouder worden, ten
minste als we Lucebert mogen geloven, in één van zijn mooie
gedichten eindigt hij met: de oude otter opent zijn waaier bij maan-
licht.
Een enkele druppel kleurt 100.000 liter water.
Dan wil je wel oud worden.