Algenman, 1996 – 2013, bewerkte foto

Haringman

Ik at een haring en dacht aan Paul. Wij stonden soms rond het
middaguur samen aan de kar, aten stil onze haring. Nadat we
met het erbij gekregen servetje onze monden hadden afgeveegd
begonnen we dan uiterst hoffelijk ons klein gesprekje.
Hij sprak zo mooi voorzichtig Nederlands. We namen alle tijd en
lieten elkaar in de meest grote rust de zinnen uitspreken. Om en
om, ieder op zijn beurt. Beide wat verlegen. Onschuldig was de
glimlach. Er was veel wederzijdse waardering.
Maar nu is hij dood.
Ineens was hij verdwenen, zijn huis was al leeggehaald (zijn fa-
milie wist het weer te vinden!).
Nu moet ik voortaan alleen gedachten knutselen en haring eten.
Heel jammer. Ergens was ik ook nog jaloers op hem gebleven.
Uit alles bleek dat hij een grotere vrijheid had. Hij werkte niet
alleen hard, hij werkte ook nog eens met de vrijblijvendheid van
een amateur. Ontspannen en bescheiden, dat was helemaal Paul.
Mensen zoals hij zijn de aardigste mensen die ik ken. Zijn leven
zat vol terloops, hij maakte alleen bijvoorbeelddingen.
Hij gaf me vaak de indruk dat hij nooit tijdgebrek had. Hij had
altijd tijd, hoefde nooit iets te doen als je hem vroeg mee te gaan.
En toen wist ik: sommige mensen maken zichzelf tot iets fraais!
Hij was beslist geen algenman.