Atelier Bremsingel, Jubbega 3e sluis, 1968, olieverf, 80 x 80 cm

Fantastische fase

Bijna eerder dan ik dacht begon het plotseling: ik was geliefd,
werd beroemd. Wat eerst niet kon was er ineens, in één ogenblik
zat alles. Het meest vreemde was dat het me niet eens verwon-
derde, in tegendeel ik vond het vrij logisch en vrij normaal.
In mijn beroep leer je immers niet, je bent en dat is voldoende.
Je bent bij geboorte al dieper dan elk water. Het is je gave.
En nu de balzaalspiegel meer een zakspiegel voor de fijnproever
is geworden heb ik vele hemden van bescheidenheid in de kast
liggen. Je kan er altijd eentje aantrekken als het nodig is. Heel
geruststellend heb je alle paplepel gebaren weggegooid, zodat je
hoofd weer lucht kreeg en nieuwe reisdoelen ving.
Nooit zal ik knikkebollen tot het witte einde, ik blijf nieuwe dingen
zien, zoals modder ook nooit klaar is met de zon. De droom doodt
al het onbeweeglijke en laat zijn vele gezichten zien. Vaak zonder
verlangen. Vaak omdat het moet. Het is een Fata Ega, een zijn.
Als ik mijn bron in de mist benader ben ik ongewoon wakker, zodat
ik alles zonder vergrootglas helder zie. In mijn eigen verdwijnings-
feest dansen de tranen op hun eigen dwaze wijze. Mijn ogen staan
niet op ongeloof. De warme lucht zit niet vol wanhoop of angst. Het
dierbare geluk is gul en geeft iedereen die wil melk (eerst even de
borst ontbloten).