Gespeelde verbazing, 2013, computertekening

Theater

Even leek het er op dat hij onverschillig was voor vormen, maar
wij hoorden niets, omdat de wind zijn mond liet wegwaaien, zodat
ieder woord voortvluchtig werd.
Daar zit je dan als valse Pinokkio onder de jammerende bladeren.
Uiteindelijk versnipperde de wind ook nog zijn schaduw, dus er
bleef niets over van deze charlatan. Hij hoefde nooit meer te wer-
ken voor de waarheid. Het was gedaan. De lampen van de waar-
zegsters werden niet meer opgewreven voor een positieve uitkomst.
Als taal niet meer taal is wat is er dan nog over?
Dan is het komen en gaan misschien ook niet meer van belang.
Dan kun je alle bloemen net zo goed  naar de maan gaan gooien,
voordat je weer een lekker hapje eet.
Hij was afwisselend een trage of een driftige die een mijlpaal zocht,
maar met zijn woordeloze gulzigheid kwam hij nergens. Ooit leek
de toekomst nog lekker te smaken, maar nu is zijn gezicht al pap.
Hinkend liep hij achter zijn vroegere salvo’s aan. Niemand vond het
vreemd dat smart een totaal theater was. Je kreeg er nadorst van.