Schouderklop, 2013, schets

Idee

Je was zo zwart als een voortzeggende echo en hing in het dal.
Geduldig sprak ik vanuit de lucht naar de afgrond. Toen hing je
aan de bergen.
Uit een duistere mond komt een verkeerde herinnering. In al je
naaktheid slaap je daar gierig op. Snel ben je schietschijf voor
anderen. Wie dan ook weet je tere plek te vinden, je geeft ruimte.
Wel deed je je best en schreef een fraaie brief aan jezelf, waardoor
je geest meer een balkende fee werd. Je voelde je beter door die
schouderkop van eigen hand. Open plekken hoeven geen open
wonden te zijn, neem gerust de trap naar de leegte. Leg daar je
ijzeren ei. Het zal je goed doen en verder brengen. Loop achter je
gespitste oren aan, het liefst boven het avondrood. Je zult zien
dat de nacht goed zal verlopen. Al loopt het water langs de wind,
jij lacht na de droge witte wijn. Vleugels zijn vriendelijk.
Langzaam aan zul je geen haast meer hebben. Je verlamming is
verdoofd, je bent veilig, verlicht.
Tot slot zal je schaduw zich verheffen en met je willen dansen.
De splinter is in de kous gelaten, doet geen pijn meer.