Complex, 2013, computertekening

Alles weg

Een uur gekleden kwam ik woedend uit bed. Ik was geheel uit mijn
doen. Een goed begin van de dag, zul je zeggen, maar waar bemoei
je je mee zeg ik dan op mijn beurt.
Ik heb in de keuken een pot thee gezet en ben de tuin in gelopen.
Meestal helpt dat. Het was nog nacht, de sterren stonden helder aan
de hemel. Fris en windstil kan het dan zijn. Het natte gras lag be-
zaaid met bladeren, een vervelend, slordig gezicht. Het dode spul
was het meest van de pruimenboom, hij is wat ziek.
De pot met toebehoren heb ik mee genomen naar boven en daarna
ging ik achter zijn tekstverwerker zitten. Ik start hem op en zoek in
zijn documenten naar het verhaar van dit huis. Alles lijkt geordend,
maar toch kan je er geen touw aan vast knopen. Hij koketteert
louter omdat hij geen gymnasium heeft genoten. Daarom is hij
ook leraar geworden. Uit wraak, dat is zijn grote drijfveer.
Ik begin te lezen, wat ik niet had moeten doen. Ik ga zijn fouten
verbeteren en verraad zo mezelf. Iemand moet de vuile was doen,
denk ik nog om een beter gevoel te krijgen. Ik lees dit als schrij-
ver, niet als echtgenote, ik lees dit als vrouw die ik ben.
Dit is een verhaal naast een verhaal. Hij is een literaire poseur.
En hij is mijn man. Bange man.
Nog nooit voelde ik zo sterk dat mannen en vrouwen niet voor
elkaar geschapen zijn, al zouden bepaalde lichamelijke ken-
merken anders kunnen doen vermoeden. Evenmin zijn mannen
en vrouwen tot elkaar veroordeeld, zoals vaak wordt beweerd.
Ik heb heel wat mannen in mijn leven gehad, of zij mij. De strijd
wasvaak onbeslist en eindigde zelden in liefde. De rollen liggen
vast. Het is een kat en muisspel. We doen het om te overleven.
Waarom zet ik mijn man niet uit huis?
Wat houdt me tegen?
En wat zegt de oude perenboom ervan?
Die zal mij wel een leugenaar vinden, een perverse huilebalk van
de eerste orde. Uit ergernis laat ze dan nog meer dode bladeren
vallen die ik dan weer op moet ruimen.
Ik delete zijn heel oeuvre en kan weer rustig slapen.