Frau im Kopf, 2009, acryl, 30 x 40 cm

De vrouw in haar

De tijd staat in haar stil. Tenminste zo lijkt het.
Het luie uur heeft te veel aan haar getrokken. Daardoor lijkt ze op
een kind dat zich verveelt.
Zelfs uit haar meest blije woorden sijpelt een soort droefheid.
Ze kan er niets aan doen. Gewoon bij de geboorte meegekregen.
Haar tijd staat zo stil dat je haar met gemak in kan halen.
Ze heeft niet eens door dat je haar ondertussen hebt ingehaald.
Kalm en koel verdoezelt ze alles wat ze tot nu toe weet.
Daar moet je sterk voor zijn. Zij kan dat.
Het mooie is ook dat ze niets hoeft te rekken.
Rekken is tijd en zij rekt tijdloos. Tijdloos tot ze oud  is zonder het
te weten. Waarschijnlijk vergeet ze om zich te voelen.
Ook:
De vrouw in haar is altijd op dreef.
Ze wacht niet tot de wolk in haar ogen groeit, zij pakt haar blik en
haar moment.  Dan is ze het meisje met de heldere, blauwe ogen
met het vlashaar. Ze danst tot de alcohol helemaal in het achter-
hoofd zit. Ze blijft onverwacht stevig aanvoelen.
De wisselingen van haar gedrag vallen natuurlijk wel op.
Vreemd genoeg trekt ze alle mannen uit de stoel.
Ik kan niet uitleggen waarom ik op haar val.
Misschien is het het bijzondere wat ik aan haar vindt wel het stuk
wat helemaal niets bijzonder is. Het is onbenoembaar.
Ze is zo heel bijzonder en toch erg gewoon.
En zo zijn er meer van die momenten bewaard gebleven in mijn
herinnering.
Het liefst zou ik nu horen: Ga zitten en eet je bord leeg!
Moeder heeft geen tijd voor gezeur. Ik barst van de honger.