No palet, 2013, bewerkte foto

Nachtvrouw

Zij had er veel tijd doorgebracht. Vroeg zich nooit af wat er nog
verder in het leven was, omdat zij nu eenmaal slecht kon kiezen
tussen haar vele ikken.
Dus besloot zij zich op te delen en gesplitst te functioneren. Dat
zouden meer mensen moeten doen – vond zij.
Anderen vonden haar als een vreemde vrouw met vele tongen.
Zij had altijd wel iets te zeggen gehad, gevraagd of ongevraagd.
Zij was een wat patserige poespasverteller.
Als iedereen weg was veegde de schrijfster alle weggedichte ikken
van de tafel, voelde daarbij kort aan haar strot, want daar zat haar
hart voor de mond. Het was een tic geworden, niet te bedwingen.
Opvallend genoeg trok zij hierbij een eigen gezicht. Heel even
maar. Te lang zou niemand niet goed doen, zij zou niet meer kun-
nen dromen en dan was haar leven waardeloos geworden.

Flarden van een droom kunnen hardnekkig door je hoofd blijven
spoken, dat is mooi, alsof je het allemaal echt hebt beleefd. Voor
opheldering zou je dan je hersenschroef tot het diepste moeten
aandraaien.
En dan weet je nog niks zeker, omdat je vermoedt dat er nog veel
meer kan zijn.
Hoe weet je de fantasie van de werkelijkheid te onderscheiden?
Die willen toch alleen maar mengen!
Zo kan een charmant keffertje van een luchtbel altijd wel iets maken.
Zij doet dat expres, want zij weet de wetten van goedkoop succes.
Fortuinen worden zo snel verdiend. Niemand neemt een speld om
door te prikken.
Zo kan het gebeuren dat zij te veel roem krijgt.
Omstreeks haar dertigste is zij een auteur van klinkende naam.
Vreemd genoeg is die naam, afgezien van zijn toneelwerk, op niet
meer dan twee boeken gebaseerd.
Zij: Nu wist ik op mijn vijfde al dat je een heel leven aan één of twee
werken kunt wijden….