Februari-verveling, 2013, computertekening

In sommige huizen

Alleen de deur van de duivel kiert, zei mijn grootmoeder eens. Die
piept als een kleverig nachtkastje vol doosjes met zalf. Dat was
mooi gezegd. Sommige dingen vergeet je niet snel.
Sommige huizen ook niet. Huizen zijn geen dingen. Huizen houden
o.a. de boze wereld buiten.
Kijk, ik ben ook niet vies van wat oppervlakkigheid, ik kan als zanger
zowel hard als zacht zingen, maar als ik daar binnen op mijn bed zit
hang ik gelijk de liederlijke nachtegaal uit. Daar voel ik me veilig.
Als de nacht valt gaal ik nog flink door, omdat ik het helemaal naar
mijn zin heb. Mijn hatelijke schavuit is met vakantie. De malse glo-
be gloort royaal voor mij en heeft zachte ogen. Stap voor stap be-
treed ik mijn eigen monument. De kubus is vertaald tot woonwaar,
tot leefgebouw. Hierin woon ik zo vrolijk mogelijk.
Dat zou mooi werkelijkheid kunnen zijn, maar voorlopig zit ik nog
als een hond in mijn hok en steek af en toe mijn druipende snuit
naar buiten, noem dat lekkage. Ik lik voorzichtig aan verlaten kin-
derstoel, aan de zonnige pop in het schitterende zand. Pas op, ik
kan snauwend bijten en een blinde fanaat zijn.
De droommolen is een monument van mededogen, zei een ander.
Ik ben zijn naam vergeten.
Maar het klopt ergens wel, al kan ik het niet direct verklaren.