You Me Bed Now, 2013, computertekening

Avondstemming

grenzeloos is het ogenblik
een water vol hartslag
bestrooit onwetend de zee

als de mond stopt
verschrikken alle vogels
het rood kijkt nog even na

oneindig kleurt de horizon
dag op dag op dag op dag

Ooit opgeschreven, ooit bedacht. En nu weet ik helemaal niet meer
het hoe en het waarom. De tijd beleeft alles tijdelijk. De tijd wist.
Als alles onecht geworden is, hoe zit het dan met de zee?
Is al dat water wel water of is het de vloeibare adem van de aarde,
vol meedogenloosheid en besef van vergeefsheid?
Zoals met alles is het begrip zee ook aangeleerd: zie je de zee, dan
denk je DE ZEE!
En daarna zie je pas de bezopen strandkleding en de onbeholpen
schreeuwende zwemmers……..
Het geluid van de zee geeft eerst de grote troost en daarna het
mensenleven weer terug.
De lucht blijft hangen boven de horizon.
De zee is waar. Werkelijk waar. En groot. Onwerkelijk groot.
Net als het bed. HET BED.