Zwarte maan, 2012, bewerkte foto

Aanmoediging

Zeg mij, als het kan, welke spijs het eerste de knorrende magen
bevredigde (HORATIUS)

Nog één keer wilde hij vlammen, het liefst met een grote oeuvre
tentoonstelling. Er was tenslotte werk genoeg. Zijn vlam was nooit
gedoofd, hij behoorde niet tot de personen die op hun eigen fakkel
zuigen. Liever veegde hij zijn vleugels af aan een naar veel verf
stinkende zweetdoek. Als je werkt zweet je je eigen bliksem uit,
was één van zijn uitspraken.

Eindelijk eens een schilder met een kameleonhuid, schreven ze.
Zijn tekeningen zitten vol tandenknarsende engelen, wist een
ander weer. Jammer dat dit niet het mooiste klooster is, dacht hij
dan. Hier wonen geen nonnen, maar boze burgerpoppen.

De tentoonstelling was zijn tastbaar geheugen. Voorgesneden en
toch houdbaar. Het goudgloeiende oog wist er wel raad mee.
En dan tot slot het gebalde water. Wat was daarmee? Dat werd ge-
streeld door dikke bedwelmwolken. Heel apart. Het scheen heel
goed te zijn voor groot vruchtgebruik. Je moet er maar opkomen!
In de witste hal zagen veel schraapogen al zijn lekkers, ze konden
direct gaan kieskauwen met hun grote mond.
Zijn min of meer historische maaltijd smaakte goed. Zelfs al wist
je het wachtwoord van de hersenschimmen niet.