Dode vulkaan, 2013, boek 108, pagina 23

Even opvallen

Wie reist ziet veel, zeggen ze, maar toen ik ooit de Vesuvius beklom
vond ik er geen bal aan. Alles was daar saai grauw, grijs. Eigenlijk
was er helemaal niets te zien. Het enige wat daar misschien interes-
sant was was ik zelf.
En daar sta je dan. Weer een illusie minder.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik niet goed heb gekeken, iets dat me
bij anderen snel opvalt. Misschien had ik gewoon een slechte dag en
was ik zelf grijs en grauw. Misschien deed ik niet genoeg moeite en
zag daardoor niet hoe de aardkorrels vergeefse moeite deden om op
te stijgen. Als ik het had gezien had ik vast moeten lachen om dat ge-
klepper. Wat een energieverspilling, had ik dan luid geroepen, gevolgd
door een dat ziet er toch niet uit!
Ik geef toe ik ben soms een beetje lui aangelegd. Maar is het ook een
kwestie van spaarzaam omgaan met je talent. Talent heb ik, dat weet
ik al zeg ik het zelf. Als ik zo’n korrel was dan zou ik moeiteloos op-
stijgen. Het zou kinderspel voor me zijn, je moet de wind het werk la-
ten doen, zeg ik altijd. En dat doet hij graag. Hij is mijn vriend. Ik ken
hem door en door. Al zijn grapjes, zijn grillen en nukken – ze hebben
voor mij geen geheimen. Zelfs als hij mij van een paaltje af probeert te
blazen, zal het hem niet lukken, ik heb het direct door. Misschien zou
het hem pas lukken als ie echt kwaad werd.
Waarom de wind vraag je misschien af?
De wind is mijn lust en leven. Als kind dacht ik dat ikzelf wind maakte
door mijn armen uit te slaan. Dat zie je wel eens bij andere wezens,
die altijd maar over de grond blijven scharrelen. Wat een stakkers!
Ze weten niet wat ze missen.
Ik voel de wind overal waar ik ben en als hij spreekt zwijg ik.