Nieuwe ruimte, 2013, boek 108, pagina 65

Nieuwe kansen

Soms vergelijk ik een expositie wel eens met de knieën uit een rok.
Als kijkers zijn wij de zon en wij dalen verinnerlijkt naar het naakte
vlees. Onder de zoom pakken we als het bevalt, plakken een rode
stip. We zijn verkocht.
Op een tentoonstelling vaar je vereenzaamd in een bedacht land-
schap. Je roeit elegant, langzaam langs de oevers, er is tenslotte
veel te zien. Het water, de galerist, waar je vaart schept op zodat
zijn zinkend schip niet zal gaan zinken.
Het is geen omkijk land, er zijn geen wuivende rietkragen of je zou
een gesprekje met de kunstenaar aan moeten gaan. Hij lult je zo
de knieën uit je rok. Allemaal heel interessant!
En dan sta je daar te naakten.
Ik ben er vaak bij geweest, dat kun je merken, maar ik herinner
me eigenlijk bar weinig. Het beklijft niet. Het ziedend rood op geel
dat zo woedend smeekte zei me niets. Ik herinner me wel dat ik
vaak in stilte was gestoken. Als ik dan opkeek was het wonder om
mij heen weg. Ik bleef over, waarschijnlijk was ik mezelf. Kennelijk
draag ik de nieuwe waarheid bij me en noem het richting of stijl.
Zo tekent mijn belofte in mijn stralende gezicht. Ik houd van knus-
se dingen en blaak van alles wat me per dag omringt.
Verder leef ik zo snel dat ik mezelf regelmatig heb ingehaald zonder
te crashen.