Stille man

Shame, 2006, bewerkte foto

2006_shame_bf

Nozelman

Zijn ogen staan voor altijd op stille kerst.
Een vreemde grauwe doodsheid hangt rondom. Hij is een naar
nozel nachtlied, een versteende vale vrucht.
Wie is deze maan-dag-morgen-af-lui-ster-man op het behang?
Hij is als een lange winter. Alles is steenkoud, de nachten zijn te
lang. Zwart en wit regeert. Moddersneeuw spat waar het wil.
Anderen gooien bloemen.
Op zijn graf.
Dat gevoel hoort bij deze nozelman. Zolang hij niet praat bestaat
hij niet. Hij zingt zelfs niet in zijn dialect. Hij is zijn laatste stem
kennelijk kwijtgeraakt.
Voordat hij voorgoed onder de grond verdwijnt zal een zwaluw
nog één keer wegscheren. Dan zal hij zijn vermoeide hoofd nog
één keer opheffen en wie weet zich uiten in zijn vergeten taal.
Dan is het eindelijk voorbij, misschien.
Misschien, want als hij op blote voeten wegloopt, gutst het bloed
al tussen de tenen. Zijn broek zakt af, de riem is verloren. Hij
rent naar haar. Ze wuift in haar luchtballon en laat zich toejuichen.
Ze verdwijnt over de velden en mist hem.
Kort daarna komt haar stem in een lege boot aandrijven. Hij grijpt
het touw, trekt de boot naar zich toe en kan weer praten, zegt:
Toch denk ik dat de grootste diepte die ik ken jouw huid is. Het is
jouw huid die me kust, jij bent mijn wenkende zee.
Zij drijft ondertussen stil verder af.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *