Blue Face, 2013, computertekening

Waan

Haar verleden drijft op duizend kurken, niet op nog narokende
asbakken. Tenminste dat zegt haar zus over haar. Zij zegt ook
dat haar zus twee linkerhanden heeft aan haar armen. Je kan
rustig stellen dat er geen liefde is tussen de twee zussen. Als
eentje om zou vallen zou de ander gewoon doorlopen.
Haar dagdromen zouden beloond moeten worden met mooi weer,
bloemencorso en filmmuziek. Uit liefde zou veel confetti moeten
vallen, met daarna een groot applaus.
Maar dit leven is anders, ze raakt aan het roesdromen en verliest
zichzelf in een rechte streep naar een eenzaam verdwijnpunt. Ze
wist min of meer haar geheugen. Haar geest wordt lui, alles is te
traag geworden.
Het enige wat nog lukt om de buitenwereld af te schermen is een
vaag O.K. Teken met de linkerhand. Laat mij met rust staat aan de
binnenkant van de palm.
En nu?
Nu zijn we al een tijdje verder en gooit zij steentjes in de vijver.
Welcome in nowhere schijnt ze daarbij te zeggen. De waanzin kruist
nog vaak haar pad. Als ze geen pillen slikt is ze verloren en staat ze
zomaar te zwaaien met een mes. Aan haar wereld kleeft veel van
het verborgene. Er is van alles, maar niets is op zijn plaats, dus van
alles is te veel of juist te weinig.
Heel vermoeiend allemaal.
Daarom houd ik er ook mee op.