Laatste portret, 2013, schets

Soort einde

Kijk, hij kijkt op, neemt zijn bril traag af. Hij kijkt naar de ander
of hij iemand anders is. Dan wenkt hij hem.
Hier staat een geval voor je, zegt hij met zachte, onvaste stem.
Ik kan mezelf niet meer lezen…Hij ziet verloren, verlegen.
Met een ik neem je mee, stelt de ander hem gerust. Ze zullen
wel zien. Als het mij te actueel wordt, hou ik er mee op, pruttelt
de oude man nog verder. De andere man knikt en zegt ik ken je
toch? En daarmee moet hij het doen, hij volgt voorzichtig, hij weet
allang niet meer dat het zijn eigen zoon is.

Een eindje verder staat een fiets. De oude man kijkt vol verbazing
naar het wonder. Ik had vroeger een busje, glimlacht hij. Tevreden
stappen ze verder. De tijd glijdt van hun af, ze kunnen er nu wel
zonder. Bij een bankje kiezen ze voor de rust. Even pauze.
Hoe moet het als ik over de gracht wil? wil de verwarde man weten.
Gewoon de brug volgen, zegt de zoon droog en zorgen dat je hart
goed blijft kloppen.
Over welke brug?
De brug voor onderweg! Gewoon je schoenen volgen.
Vader snapt het niet. Maar waar is dan die brug? wil hij weten.
De zoon gooit het over een andere boeg en zegt: Krijg je nog wel
eens een kroket bij het brood?
De oude man slaat zijn ogen wild op en weigert in zijn beleving de
kroket. Hij maakt met een afwerende hand duidelijk dat hij niets
meer wil.
Wat heb je daar op je hand getekend? vraagt de zoon verrast.
O, zegt vader kalm, dat is mijn laatste groet aan de kinderen en
sterft.
Nu is het pas echt stil.