Reïncarnatie, 1980, bewerkte foto

Weder

Wat is dat toch met dat weder?
Weder is voor mij een bijwoord.
Weder is: ik zag haar weder. Zij komt het eerst boven. Door het
weder is alles lang geleden en toch opnieuw en moet ik denken
aan mijn mooiste tijd tussen mijn dertigste en veertigste jaar.
Alles leek toen nog zorgeloos en zonder haast. Toch schreef ik in
diezelfde tijd:
De dag hakt me halverwege af. Zonder waarschuwing ben ik moe,
wil ik gaan slapen terwijl er nog zoveel te doen is. Ik zou willen sla-
pen, maar moet werken, afspraken maken, telefoneren, woorden
zeggen. Ik kan niet liegen en morgen doen. Ik ga vandaag door.
Ik zie dat ik het heb geschreven, maar voel het niet. Mijn hoofd
proeft de tijd niet meer. Ik ben te moe. Mijn ene hand reikt naar een
tablet, de andere pakt een glas water. Opkomende koppijn. Nu mag
een vlieg niet zoemen.
Even later:
Ik ga douchen. Verschoon mij weer, dat maakt me prettig nieuw.
Mijn haren gaan er verzorgd uitzien. Mijn nagels zijn goed knipbaar.
Ik pak mijn koffer, sluit mijn kamer af. Ik ben kalm en vertrek.
Nog later:
Ik leef. Sedert vele jaren, voor en na vandaag, leef ik vol vreugde.
Voel me jonger dan ik ben. Ik ben me bewust van al mijn vermo-
gens, want ik heb een vliegend lichaam. Eigenlijk ben ik alleen
door mijn geheugen, de gewoonte van mijn spieren, verbonden aan
de aarde. Mijn vlees is zoveel meer.
Nog even en dan zal ik verticaal vallen en in nieuws veranderen.