Gevaarlijke lectuur, 2013, boek 110, pagina 56

Rood

Rood slaat dood zeiden we vroeger, maar waar slaat dat eigenlijk
op? Is dat hetzelfde als iemand een rood hemdrok aantrekken?
Of is het rode baard duivels aard? En hoezo dood? De dood kent
geen lieve kinderen. De dood heeft geen almanak. Wat dood is
bijt niet meer. Zachte winters maken vaak vette kerkhoven. Open
winters, open graven. Allemaal dood kind met een lam handje
verhalen.
Aan de andere kant: gauw is dood en langzaam leeft nog. Er is
dus nog hoop.
Maar rood slaat dood?
Boze tongen beweren dat het oorspronkelijk bloot slaat dood is
geweest. In nette families werd het woord bloot vervangen door
rood. Dat verklaart veel. Het bloot taboe is nogal breed en maakt
mensen vaak creatief. Zo las ik een keer over een jong meisje die
volgens de familie haar borsten te ver bloot liet zien: de duvejongen
zitten op den boord van ’t nest. Dat vond ik nogal komisch en zag
het dan ook gelijk voor me. Leuk voederen!
In een ander dialect over hetzelfde:
z’is vèrre bleutsheuvde (blootshoofd). Ook erg grappig bedacht.
Op zo’n moment ben ik graag mens. Bomen ontmoeten elkaar niet,
mensen wel! Sommige mensen hebben nu eenmaal meer krul in de
staart dan anderen.
Mijn staart krult tegenwoordig nogal heftig.