Wattenhoofd, 1996, tekening, A4

Dicht hoofd

Hij heeft de tijd opgezocht om niet langer met eeuwige zaken te
vechten. Soms is het beter tijdelijk te stoppen met denken. Soms
maakt de muziek alleen dorre takken. Soms zingt de mist een aria.
Hij stopt dus met zijn creatieve vertalingen.
Zoals ’s avonds de nacht valt zo zal de ochtend weer opstaan. De
tijd leert je alles, verminkt de stilte. Kikkers kwaken als tikkende
klokken.
Als je hoofd vol is of dicht voelt, is het verstandig de slaap  als ver-
trouwd adres te zien. Als je wakker bent weet je toch niet wat je
bezocht. Je hoeft niet altijd die grijze filosoof te zijn die alles weet
en citeert. Onder de hoge maan is het goed rusten. Laat de warmte
lekker waaien terwijl je de oogleden toe hebt.
Hij gunt zijn eigen hoofd een alles verguldende slaapbol. Alles is
ergens voltooid. Het stoffig oor hoeft het eeuwig geluid niet altijd
te horen. Iets wat verloren is hoef je niet altijd te gaan zoeken.
Soms is het beter om juist iets voor altijd kwijt te zijn. Dan kan het
tenminste niet meer gaan rondsluipen.
Eigenlijk hoeft hij zich voortaan alleen maar te vermaken en te ver-
bazen. Dat is genoeg om zo weer de hoofdpersoon van het heelal
te zijn. Even de getallen verkeerd becijferen met verdraaide getallen
en klaar is kees: welkom in razend dwazenland.
Maar nu is hij nog stil, alsof hij in de buik van een dood mens zit.
Niemand rust, iedereen slaapt bij nacht en volle maan.