Vijvervrouw, 2005, acryl, 100 x 80 cm

Stil water

Het gebeurde in het wit van de dag.
Ik gaf mij welwillend in je ochtendblauw, vol gekleurde
brokken melancholie. En, als ik op en neer ren langs de
grenzen van de droom, om de leegte in mijn hart te bedekken,
dan wordt mijn ziel zo vochtig als een gladde, vrije vijver.
Alles spiegelt gewenst.
Deze vijver lijkt nog het meest op een adresloze ansichtkaart,
achtergelaten om te worden gepost, geschreven door de tijd,
gelezen door omringende bomen.
Vijver, je water lijkt op mijn adem. We kunnen er beide niet
zonder. Het is onze ziel.
We slaan met adem, we slaan met taal. Zoet smaakt naar meer.
Ik verlaat de groeiende schaduw achter mij.
Jij plukt twee Nymphea Albida’s om mijn ogen te laten schitteren.
Laat ze kijken, laat ze lokken. Ik ben een vijvervrouw.
We spiegelen. We spiegelen elkaar in waarheden en andere illusies.
Water is een werkwoord van ijs.
Dat staat vast.