Zwarte parel, 2000, bewerkte foto
Bos hout
Ze rende weg, want haar vader was een nare man. Het was in een
oktobermaand, op een middag. Hij had niets in de gaten. Buren
gluurden in de waakstand, zagen haar gaan.
Aan het eind van de dag, toen het dorp waar zij woonde vergenoeg
weg was, kwam ze bij een oude steenfabriek. Hoewel de fabriek
verlaten was, was de oven nog aan. Ze volgde de wilde lootjes en
vlammetjes. Soms zag ze er menselijke figuren in, die brandden in
de hel.
Haar jurkje was onderweg erg vuil en zweetnat geworden, ze
schaamde zich hier licht over en trok het kledingstuk uit, droogde
het bij het knetterend vuur.
Toen kwam er een hond aantrippelen. Hij likte haar handen, terwijl
zij ondertussen zijn kop zachtjes streelde. Beide bleven ze daarbij
naar het vuur kijken. De hond ging tenslotte, toen ze haar inmiddels
droge jurkje weer aantrok, voor haar liggen. Daarna kroop zij tegen
hem aan.
De volgende dag werd er op de deur van de fabriek geklopt. Zonder
te aarzelen of bang te zijn deed ze open en zag haar eigen moeder
staan. Ze keek tussen verward en kwaad, leek bang voor de hond.
Ik heb een ellendige nacht gehad – zei ze – Zonder te slapen, zon-
der te denken, zonder te voelen….en je vader, die ellendeling, die
is dood! Hij heeft zich verzopen….Wat moet ik nu doen? Help me!
De dochter, die bijzonder begaafd was, bleef rustig en zei: Hak zijn
vingers eraf en fluister daarbij steeds zijn jongensnaam. Daarna
zal alles goed komen. Ik blijf hier, jij moet het alleen doen…..en
deed de deur daarna snel weer dicht.
Haar moeder ging terug en deed wat gezegd was, fluisterde bij
iedere afhakking de naam van haar man. Hoewel hij dood was
stootte hij enkele malen sissende geluiden uit. Zij boog zich licht
voorover om met haar oor op zijn mond te luisteren en hoorde
hem duidelijk zeggen: bloemen zijn de voltooide vormen van hemelse sterren………
Zulke taal had hij bij leven nooit gesproken. Het ontroerde haar, het
maakte haar onbestemd gelukkig voor altijd, waardoor ze weer een
nieuw leven kon beginnen.
De dochter, die ze nooit meer zag omdat ze aan de keerzijde van
de wind woonde, bleef als een zwarte parel in haar hart achter.