Geduld

Gebakken lucht, 2013, boek 110, pagina 83

2013_b110_p83_geb. lucht_k

Toen en ooit

Hij trok zich terug in het verleden.
Noemde het toch nieuw terrein en voelde zich eindelijk thuis.
De dagen en nachten daarna waren goed gevuld.
Gevuld met eigen-ik-engelen-geduld. Heel fout.
Hij zou zichzelf uit de roulatie moeten nemen, definitief, om men-
sen te beschermen tegen zijn mooie verhaaltjes. Hij is een hart-
en zielenbreker, een opportune kansgluurder.
Maar ja, leg dat maar eens uit aan een te vroeg geboren fantast.
Hij weigert de dialoog in een flink besterde lucht.
Het alsof van vele jaren is allang een sleetse gewoonte geworden.
Hij bokbakt de donkere lucht en ruikt volgens hemzelf lekker. Er
zijn genoeg vrouwen die dat onder ede willen beamen.
Onder de brug, in Basel, werd hij ouder. Niet dat hijĀ  het op het
moment voelde, maar achteraf. Achteraf ouder worden is
een wonder.
Het einde van gister maakte opnieuw zijn begin. Achter de bergen
is nog niets gezegd. Om te weten wat je niet hebt moet je reizen,
niet denken. En dan?
Dan branden je voeten, zingt de koorts, ontroert het hart en is
er geluk en wil. De wil om weer ouder te worden.
Ineens had hij zin in gebakken lucht. Tijden niet gehad.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *