Gehoekt schamen, 2013, bewerkte foto

Even weg

De kalender druipt van de muur, het laatste uur lijkt om.
Dolgedraaide woorden draaien kolkend om de oude hete brei.
Alle hoop lijkt gewurgd, leugens liggen met elkaar overhoop.
In een hoek ligt hij er vodderig bij. Het hart spreekt niet meer op
de tong. Messen lijken het hart constant te kerven. Hij woont in
een poort van pijn, schaamt zich gehoekt.
De lege kamers zijn kaal. Hij is de vriend van de vijand.
Zing dan toch vogeltje! Bekijk alles niet van top tot teen. Je hebt
het oog van een grote zanger. Zie dan toch!
En als je dan blindelings gebekt zingt of je draadloos op je stem
stort, waag het dan niet om weer te stoppen. Ik hoor je te graag.
Een lofzanger geeft geen overlast maar heelt. Hij maakt elke dag
lichter. Het is een gave. Sta op! Zing!

Opgeruimd komt daar de schoonmaakster en roept goedemorgen
meneertje. Ze port hem voorzichtig met haar zwabber.
Hij reageert niet.
Overdosis. Dood.