Romance in Holland, 1995, tekening, 50 x 65 cm

Achterland

Het gebeurt maar al te vaak, we hebben haast.
Haast voor wat? Haast voor het korte leven of komt het door de
voortsnellende stad? Waar is de parkeerplek? Waar is de dood?
Hoe dan ook hij had een afspraak die dag en straalde zichzelf
er met lichte tred naar toe. Zijn eigenbelang had hem gestuurd.
Ineens, niet meer besluiteloos, besloot hij gewoon te gaan.
Hij was al zover gekomen dat hij om zich heen kon kijken.
Ze was laat. Te laat om hem snel te zien. Zij had nooit haast,
deed liever eerst nog een boodschapje. Uitstel is wel zo prettig.
Laat hij zijn verrekijker maar pakken…
Ineens liep zij zijn perspectief in, helemaal vanuit het verdwijnpunt
aan de horizon. Ze maakte zich los uit de omgeving en kuste hem
vluchtig. Geen excuus over het verlate tijdstip. Vrouwen doen dat niet.
Zij komen liever te laat om te zien wat daarna gaat gebeuren.
Misschien is dit wel een droom, begon hij.
Misschien ziet iemand ons wel samen aan het eind van deze steen-
weg. Misschien vermoed iemand onze liefde wel. Misschien wil die
persoon ons feliciteren. Misschien…
Zij legde haar vinger op zijn praatlip, draaide zich daarna resoluut om.
Weg van zijn bekende gezicht. Er was gewoon te veel aan misschien.