De dag, 2013, computertekening

Gedachte

Raveel hield veel van zijn muze Zulma. Waarschijnlijk te veel, waar-
door zij een abstractie werd. Ze was een automatisch voorhanden
muze, wonende in hetzelfde huis. Hoeveel pijn kan Amor hebben?
Alle echo’s gingen in het vocale gat, de hemelse deur viel vroeg in
het slot. Hier was geen plaats voor buitenbeentjes. Tenminste dat
moeten wij geloven. In zijn spiegel werd alles wazig mooier.
Als je beter kijkt zie je genoeg rooksignalen.
Haast onzichtbaar is daar een andere heer. Die nam alles over na
de dood van Zulma, die wandelde graag in een ander licht. Niks
voorzichtigheid, niks oud. Gewoon doen. Een late tweede jeugd
geeft kleur, zelfs al heeft je stem het al min of meer begeven.
Wat rest was het struikgewas vol grauwe gaaien. Hun heen en
weer gekrijs leek nog het meest op het applaus van het krakend
ijs.

Een dronken geest laat de mens rare dingen doen. Verder van
huis is alle actie heftig. Zonder richtsnoer waait de gure wind.
Het is al lang geleden dat het zoeklicht van het slapende kind met
de ramen dicht eindeloos zichzelf gek fantaseerde.
Raveel  krult nu als een boomtak boven zijn huis. Het is niet meer
mogelijk de natuur zonder zijn natuur te zien. Zelfs planten en
dieren herinneren zich hem.
Een bevrijdende lach kleedt ons tenslotte stoffelijk.