Rugdennen, 2013, bewerkte foto

Achterkant

Het was koud. De stilte was voelbaar voor de gevorderde mens.
Zijn wetenschappelijk oog ziet alles zwart wit terwijl het atelier
vol kleur wijd open staat.
Het eerste licht breekt bijna zijn benen, hij let niet op. Zijn harig
haar praat met zijn zitvlees, waardoor hij de stemverheffing van
het schilderij niet hoort.
Zelf speelt hij de kunstkenner en penseelt hier en daar nog wat bij.
De compositie klopt, maar de kleur past zich te veel aan, vindt hij.
Dat is natuurlijk iets persoonlijks en dus waar. Zijn eigen palet is
waarschijnlijk een smeerboel, waarbij de kleurtjes elkaar flink af-
beulen. Het is veel werk. Je moet daar maar van houden.
De kunstenaar, meer van de belle peinture, roert zijn verf met
verve. Hij is meer dan beeldend, hij is voelend en melkt alle ge-
knielde tranen. Hij schaamt zich niet. Nooit gedaan, want dan
vervuil je je bron, zegt hij. Het raakt liever het aureool van diepe
schoonheid aan, vertroebelt de verzwegen schade en laat onder-
tussen het onbewaakte via via ontsnappen.
Als hommage aan de natuur liet hij een flinke tatoo op zijn rug
zetten: een geurend dennenbos. De halsreikende reuzen nippen
aan zijn achtervlees, ze waaien bij iedere kromming mee. De
frisse lucht in de takken tintelt zijn weg.
Het is duidelijk, deze natuurman is graag naakt.