Dunne lippen, 2013, boek 112, pagina 30

De tijd fluistert

Ze zeggen wel eens dat de tijd alles verdund.
In zekere zin zal dat ook zo zijn, door de groeiende, grotere schaal
wordt alles ten opzichte van het vorige geheel immers minder.
Hoe dan ook ik moest aan mijn vader denken, die bij ouder worden
steeds dunnere lippen kreeg. Het leek wel of hij ze opzettelijk inslikte.
Ook ikzelf moet er al aan geloven, soms herken je je eigen mond niet
meer en toch spreek je nog de zelfde taal. Heel wonderlijk.
In het circus van de tijd wordt alle smeedbaarheid beproefd, alleen
de maan blijft ergens stil en kil. Ik laat de knoeiboel graag toe, als
eigen dramaturg heb ik niks te vrezen. Ik lach om het magere gezang
rondom en zwaai liever als een dolle priester met mijn reukvat.
Ergens moet mijn spoor gezien worden. Ergens moeten mijn verdunde
lippen voluit spreken. Ergens kan ik niet doodgaan, omdat een gek mij
eens heeft aangeraakt. Als een gewillig dier laat het me graag door de
wiebelende menigte wiegen, want ik blijf een spelend kind.
De tijd heelt is er ook zo een.
Vrees dus niet het vuur, het antwoord ligt allang ergens in de wolken
op je te wachten. Alles is een kwestie van timing. Verlaat het donker
verbond van bomen en keer weer naar het groene ritme van de tijd.
Mijn honger naar meer geeft af en toe zijn aangeblazen gezicht weg.
Zouden de lippen daarom dunner lijken?
Fluisteren dunne lippen beter?