Bord voor de kop, 2013, bewerkte foto

Oude foto

Fotografie is het breken van tijd. Het is magie, de eeuwige terugkeer
van het eens tijdelijke. Zo zou die illusie kunnen omschrijven.
Spijt over de de niet gemaakte foto is spijt over het ontbreken van
het bewijsmateriaal.
Is dit allemaal wel zo?
Het lijkt mij waarschijnlijker dat foto’s alleen maar voorstellen tot
werkelijkheid zijn. Niemand ziet immers exact 1x hetzelfde. Iets missen
is is nooit te delen door twee. Iets wensen wel. Vandaar dat ik toch
bezorgd ben over de foto die nooit maken zal.
Ik zal je die foto alvast beschrijven:
Ik ben naakt en heb een gigantische rechterhand. Een hand zo groot
als mijn lichaam. Aan deze duizelingwekkend hand zuigen vijf mooie,
vrouwelijke aliens, hun tongen hebben allemaal een eigen kleur. Zo
kan ik ze mooi uit elkaar houden.
Mijn hand is gestut, zo enorm zijn de muis, palm en vingers. De zon
straalt op de toppen. Uit de toppen komen regenbogen, ze bereiken
de aarde. Op de bovenste boog staat: Ik zal je zoeken.

Zeg nou zelf, die foto zal nooit komen. Onmogelijk.
Met behulp van moderne technieken, DNA-onderzoek en wat jeugdige
intelligentie misschien? Ze kunnen veel tegenwoordig, hoor je wel eens
zeggen.
Voorlopig laat ik het hier maar bij en voel me gelukkig, omdat de foto
nog niet is gemaakt.