Noorderzon, 2014, tekening, A4

Grijze dag

Je hebt vaak van die herfstdagen dat het licht zwaar blijkt te zijn.
De regen geeft de duisternis een kus op de kaken. Je oogholten
kunnen het licht niet echt vinden, er hangt dof ijzer voor. In die
dagen schilferen de misbaksels buiten. Als bleke broden kwamen
ze ‘s morgens nog uit hun lakens, zetten zich slap in het zadel om
iets te gaan doen. Dat iets werd snel niets, want deze misbaksels

kunnen niet bakken, zij lossen op in de aanhoudende motregen.
Daarna zijn alle praatjes en smoesjes over om plaats te maken voor
een roze belofte. In de kinderlijkste kleuren, tussen alle kieren en
spleten groeit al het schoons op de verse kluiten wat je alleen met
rozenogen kunt bekijken.
Is het wel goed met je, hoor ik je nu zeggen.
Jazeker, ik staar in het water, terwijl mijn tanden schudden. Kalk en
azijn voeren kennelijk een strijd. Aan de andere kant voel ik me niet
ongelukkig, ik zit met gemak met mijn kartonnen rug tegen de war
me cv, om maar iets te noemen.
Nee, mij hoor je niet klagen, iedereen zou
trouwens eens op moeten
houden met dat zuchten en klagen, daar zou de
wereld een stuk lichter van worden. Misschien versnippert de nattigheid
zich dan om te verkleinen tot een groot niets en stopt de regen uiteindelijk.
Mijn toereikende grond kan niet worden afgeplakt, het is te groot.
Ik ben niet gekooid. Sterren stralen eigenlijk alleen voor mij.

Als ik loop stuift het zuiver zand uit ontzag regelrecht de grot in.
Mijn weg is altijd vrij.
De regen is overigens al lang gestopt zie ik nu.
Ik vertrek.