Kleur, expositie Assen, 2013-2014

Zondag, kijkdag

De ruimte was zonnig en dat scheelt de helft van de belevenis.
Zeker in de winter. Lichttherapie in de Salon!
Dat werkt!
Na bezichtiging lukt het je niet meer om sacherijnig te zijn. Je
hebt teveel gekleurde vrolijkheid ontvangen. Een andere wereld
maakte je licht. Het was geen wankel lustspel, al het dagelijks
leed werd snel vergeten.  Een eerdere beroering werd opnieuw
aangeroerd. Je werd je eigen, warme engel.
Hier en daar kleefde nog de lege echo van oud toneel, maar het
al te aandachtige woord werd niet gegeven of genomen. Je had
het veel te druk met je net gekregen vleugel. Bovendien leek de
souffleur al diep te snurken.
Het eenzaamste van allen was waarschijnlijk de kunstenaar. Als hij
zich omdraait en verstard staart naar zijn pompeuze weerschijn,
dan voelt hij zich zo troosteloos leeg als alle ruggen. Zijn moment
is alweer geweest en voorbij. Het riskante gebaar is met zijn erva-
ren armslag gedaan. De mooiste hunkering is voorbij. Bergafwaarts
brommen de laatste flakker vlammen hoogstens nog wat na.
Maar straks, straks klopt zijn even gebluste hart weer schuimend
en zal hij als een schijndiode herrijzen. Zijn stap zal net iets harder
zijn dan normaal. Zijn laarzen staan al aan de lippen.
In een vreemde taal zegt hij veel zonder het te verklaren. Uitleg
maakt je nooit lichter, is onnodig. Je eigen indruk, je laatste waar-
heid, is bevaarbaar zolang je het water niet laat verdampen.