D.D., 2014, bewerkte foto

Jaren vijftig

Ik kan me gelukkig prijzen dat ik de leefwereld van de jaren vijftig
nog weet. Mijn lagere schooltijd van toen staat messcherp in mijn
geheugen, het was tenslotte de heftige tijd van veel opbouw.
Oudere kinderen zongen over de snee van Doris Day, iets wat ik toen
kinderlijk vertaalde in een kleine, bloedwond ergens op haar lichaam.
Kusje erop en dan weer verder spelen. Seksualiteit speelde toen nog
geen enkele rol bij me, ik moest nog verder ontwaken.
Geen enkele rol?
Nou ja, ik kende de verliefdheid vanaf de kleuterschool, was nooit
zonder. Waarschijnlijk was ik zelfs wat populair bij de ontluikmeisjes
door mijn mateloze fantasie en fysieke kracht. Zo versleet ik jaar
op jaar mijn verkeringen.
Soms vraag ik me nu nog af waar iedereen terecht is gekomen.
Zouden ze allen nog leven? En vooral: zouden ze nog wel eens aan
mij denken? Dat moet wel. Het moet een onuitwisbaar iets zijn om
van dichtbij met mij om te gaan. Ik kon toen al van niets iets maken.
Ergens doet het nu denken aan een oud (puber) gedicht van mij:

mij

fris mij
fris
mij
is mij
waar ga ik
waar ben ik
men mij
letter mij
fris mij