Not the pale moon, 2000, acryl, 40 x 30 cm

Bleke man

Een miserabel mannetje ziet zichzelf ontwaken.
Hij staat op met een verfrommeld gezicht, probeert rechtop te
staan. Zijn hoofd bonkt. Te veel gedronken gisteravond.
Pas als hij voorzichtig, in een traag tempo steunend zegt: Ik drink
niet weer, ik ga vroeg naar bed, zie je hem weer wat rustiger worden.
Natuurlijk gaat het hem niet lukken, dat weet hij zelf nu ook al.
Alles valt bij hem in het water. Hij is een waterman die drinkt.
Alles is de schuld van de bleke maan. De bleke maan maakt van hem
een bleke man.
Bleke maan, bleke man, man van niks.
Niemand zal zich om hem bekommeren.
Hij belt vaak ’s ochtends, dan is alles zo leeg rondom. Hij zou mooi
kunnen vertellen volgens eigen zeggen. En nog grappig ook.
Alleen belt hij niet echt iemand en niemand belt hem.
Alles is begonnen bij een kapotte liefde zegt hij ’s avonds in de kroeg.
Ze kennen hem, ze kennen zijn tranen en zwijgen of duiken op tijd
weg. Ze kennen het gevoel, maar willen er niet aan herinnerd worden.
Dan hadden ze net zo goed thuis kunnen blijven.
Hun ogen staan voor altijd op stille kerst.
Een vreemde, grauwe doodsheid hangt rondom.
Dit is de kroeg van de versteende vruchten.
Hier zingt man nachtelijke nozelliederen.
En de modder spat waar het wil.