De droom, 2014, bewerkte foto

Valentina

Dat is toch jammer. Alle gemoedsbewegingen, hoe aangenaam
ook, zijn alleen maar onderbrekingen van mijn onbekend innerlijk.
Niet dat ik mij bezorgd maak, alleen erger ik mij wel. We leven
al zo buiten ons zelf en die eeuwige verstrooidheid is een absurd
centrum.
Zo denk ik wel eens dat ik ouder ben dan tijd en ruimte, want ik
ben bewust. Alle dingen komen uit mij voort. Ik ben altijd de eerst-
geborene van mijn gewaarwording. Ik hoef niet te zoeken, het is
er al.
Overigens komt de zon zonder mij ook wel op en onder. Ook de
wind kreunt, de regen valt allemaal zonder mij. Ik ben geen heer-
ser over die wereld. Mijn wereld, mijn bedrijvige plaats, wandelt
ondertussen bewust met mij door de nachtelijke straten van mijn
ziel. Mijn complexe waarneming dwaalt graag. Alles wat mij kan
wekken wekt mij en brengt mij naar de aangegeven plaats. Ik
ben nooit bang. Ook niet voor nachtelijke gestalten. Fluisterend
gemompel golft naar mijn bewustzijn.
Langzaam verlies ik het heldere besef dat ik besta, dan ben ik in
dromenland, het mooiste land waar inzicht en analyse verloren is
gegaan. Ik ben wezenlijk anders geworden, verwijderd van alles
wat vreemd is. Vreemd is zo gewoon dat het helder is. Weidse
stilte wordt nauwelijks verstoord.
Ik betrap mij er op dat ik bijna wil schreeuwen naar de eindeloze
ruimte of eeuwigheid.
Buiten mijn bereik word ik weer wakker. Mijn onrustig artistiek
streven om iets voort te brengen start op als een insect die niet
tevergeefs de warme herinnering van de lamp zoekt.