Het binnenste, 2011, bewerkte foto

Dichteres

Doorgaans geeft zij zichzelf de schuld van al het smakeloze.
Al haar gedichten houdt ze in de vlammen. Niet goed genoeg!
Anderen mogen vreemd genoeg alles aanhalen. Anderen mogen
zoveel roven als ze willen. Het kan haar niet schelen. Zij zal het
nooit doen.
Alles valt bij haar onder de rubriek ZONDER TITEL, nooit z.t.
Zij is een dichteres van vroeger en draagt voor, leert de tekst nog
uit het hoofd. Zij gebruikt haar oor om te kijken, haar oog om te
citeren. Haar hoofdstemmetje zegt zuinig en vaak: beneden de maat!
De beste gedichten likken als vlammentongen. Vol vuur schreeuwt
het zich een rauwe weg. Daarom zijn de meeste half verbrand en
moet je later de rest maar raden. Je begrijpt het niet, het vuur heeft
al gegeten.
Haar uitgehongerde tong slikt alles in één oogwenk hongerig in. Haar
darmen doen de rest.
Zij blijft schrijven tot ze er bij neervalt.
Wordt opnieuw oplaaiend vuur.
Haar as van eeuwigheid roept mijn eigen honger.
Dat vuur heb ik al eerder gezien. Veel eerder, in andere levens.
Ik doe mijn best, maar dan MET TITEL, geen m.t.