Achter het behang, 2014, computertekening

Het geheim

Je kerfde ooit een sleutelgat in mijn lichaam, maar je weet toch wel
dat je de wereld niet kan veranderen door zo’n achtergebleven vorm.
Het lichaam, daarentegen, blijkt veel meer voorlopig te zijn en een
veranderlijk gegeven. Na verloop van tijd valt alles uiteen in anatomi-
sche platen.
Ook kun je mij niet en nooit bezitten. Ik ben van mij. Ik ben mijn
eigen losbladig atlas. Af en toe dwarrel ik neer, telkens op een andere
manier opnieuw geordend, het oude omgesmeten.
Uiteindelijk maak ik van mijn lichaam mijn laatste kunstwerk, iets
waarmee ik mijzelf hoop te onttrekken aan de taal. Ik denk dat ik
pas vanuit mijn verhemelte de hemel iets kan beloven.
Anderen beweren dat er boven de wolken niets te vinden is, maar
als ik zeg: hoe weet je dat, ben je er dan geweest? valt dat nooit goed.
Ik bedoel maar, men kletst veel vanuit en over de lucht.
Aan de andere kant ben ik nu zo ver dat ik de wereld niet meer hoef
te verbeteren: ik ben allang ontsnapt uit mijn eigen voorbeeld.
Laatst zei iemand tegen mij dat ik aan mijn eigen vacuüm sabbelde.
Dat is natuurlijk helemaal niet waar, ik verlang alleen af en toe naar
wat afzijdigheid, leegte en antimaterie.
Dat is toch niet te veel gevraagd?