Afwezig, 2014, bewerkte foto

Iets overbelicht

genoodzaakt wordt dit
want onvermijdelijk is dit

Dit schreef ze eens in een woordspelige toestand. Kennelijk was
er veel tijd en ruimte om zo iets te doen. Misschien was ze ook
bang om het te vergeten en schreef ze het daarom op, een afwezig
woord is een vergeten woord.
Toen was er een zekere logica te bekennen in de bewering, nu
weet ze totaal niet meer waar het eigenlijk op sloeg. De nood-
zaak en het verband ligt voor altijd verborgen in het verleden.
Waarschijnlijk was het de taal van een overbelichte jongedame.
In elk geval was ze actief in de poëzie. Ze kende de genezende
kracht ervan. Gedichten schrijven was net zoiets als een heilzame,
genezende handeling. Kunst verlicht altijd, actief en passief.

Ze verwacht veel van haarzelf. Eigenlijk alles.
Toen ze nog student was kon ik veel onder de noemer van
Romantische Droom plaatsen. Wendingen vielen op hun plaats
door brokstukken van samenhang, wist ze. Dat is iets van een
andere dementie, een andere gedachte.
Ergens ben je dus altijd bezig met een soort verlossing, je leegt
je als mens en hoopt zo, op zijn best, geschiedenis te maken.
Anderen, meestal leken, zullen zeggen: Wat? Alweer? Voor de
hoeveelste keer?
Dan hoop je maar dat het spottend bedoeld is.
Aan de andere kant, als haar vliegwiel eenmaal draait is het niet
meer te stoppen. Ze kan zich niet indikken tot vertraging.
Gedichten wijzen haar een weg. Alles moet aan flarden. Weg met
de dwaze dwaalwegen.
Zo verlost ze zichzelf en dat is ook een fijne hobby.