Kunstenaarsperspectief, 2014, bewerkte foto

Aan het voeteneinde gebeurd veel

Ik ben er altijd van overtuigd gebleven dat er soms een vrouwen-
hand nodig is om iets zichtbaar te maken, zoals ik ook altijd ben
blijven geloven dat de draad van Ariadne alleen maar vuil-geel kan
zijn – schreef Cornel Bierens ergens eens.
Ik ben dat om de één of andere reden blijven onthouden, kon het
nooit vergeten. Soms zie ik iemand op staat lopen die daar aan
doet denken. Dezelfde gele broosheid. Beschadigd, kwetsbaar.

Laatst passeerde een bleke blonde vrouw mij en ik voelde dat zij die
ochtend humeurig naar het voeteneinde van haar bed had gekeken.
Zij volgde daar haar eigen verveelde blik, werd er niet vrolijker van.
Waarom doet zo’n vrouw dat ook? Waarom zwelgt zij in haar eigen
blik?
Zij had pijn. Was net geopereerd.
De chirurg had te laat gezien dat er iets mis was. Hij had de operatie
verprutst. Haastig werd een noodverband aangelegd. Kort daarop
kwamen een aantal specialisten fronsend aan haar voeteneinde staan
om de schade op te nemen.
Terwijl ze zo zorgelijk aan haar lichaam porden noemden ze haar be-
leefd mevrouw, was haar opgevallen. Het deed haar zichtbaar goed,
het was gelijk al de helft van de genezing.
Verder werd er veel gezwegen, alleen de instrumenten praatten.
Nu, na wekenlang gekwakkel, was zij weer thuis en deed voorzichtig
haar eerste stappen buiten. Frisse lucht doet goed. Verse zuurstof.

Dit denk ik dan als ik zo’n bleekneus voorbij zie schuifelen.
Zij is echt geen uitzondering, bij ieder mens op straat heb ik direct
een verhaal. Het gaat gewoon vanzelf.
Om moe van te worden.
Om blij van te worden.