Bleke man, 2013, schets

Toenemend toen

Van de verschrikte harten zie je ’s avond de sterren aan de hemel
staan. Er zijn er veel. Heel veel. Soms valt er zo’n verschrikt hart,
als zij nog eenmaal wil sussen, goedmaken.
Wij zeggen dat we op dat moment een wens mogen doen, doen dat
dan snel voordat de ster de aarde raakt. Kijken daarbij gespannen.
Als een marmeren vrucht houd je de wens zorgvuldig  in je mond.
Je mag het gewenste niet hardop uitspreken, dan is alles bedorven
en gaat de wens je omgekeerd achtervolgen.
Ook:
Groot en blank staat het gezicht van de volle maan toe te kijken.
Geen wonder dat die mensen daar beneden doodgaan – schijnt hij
te mompelen. Hij weet dat sterren alleen maar vallen als ze opstan-
dig zijn geweest. Ze hebben het einde van de maanwet bereikt. De
maan laat ze letterlijk vallen en de mens verdwijnt in eigen droom.
Ook:
Altijd als ik op een warme dag tussen het koren zit, benard en
toch prachtig gelegen, slaat mijn keel door zomerdroogte dicht.
Soms ben ik van achteren en van voren schreeuwend blond.
Altijd als ik mijzelf zo zie krijg ik honger door de trek in mijzelf. Ik
ben het spek voor mijn eigen bek.
Beter kan ik even wachten, zo ontbloot en betoverd. De nacht komt
vanzelf en dan lach ik wat – zink – en schrik me ergens anders.