Kunstkus, 2013, bewerkte foto

Horizon

In wezen maken we vaak een portret van ons verlangen.
Het gemiste krijgt zo even zijn vast beeld. Er verschijnt iets wat
we willen zien.
Soms zien we een denkbeeldig einde van de wereld: de horizon.
We lopen er op af voor een groet of een vraag.
We staan stil bij een toekomstig einde en wie weet is er echt meer
tussen hemel en aarde en zijn het de vrije vogels die ons alvast
begroeten. Is die zekere grauwe grijsheid rondom een zekere rest-
waarde van alle onduidelijkheden?
Eh?
Hier heerst een verwaaide mist met veel vermoeden.
Vroeger was het toegestaan schimmen te zien. Meestal waren het
kleine witte vrouwtjes. Vaak wakend bij bronnen. Waarschijnlijk
waren het oude wezens die dolend terugkeerden op aarde.
Hier, op de tentoonstelling verstuiven, de tekens. Een horizon
verdwijnt tenslotte totaal, weggelekt als de ondergaande zon,
door een toeschouwer weggekust.

Ik loop alleen terug naar Veronica en droog na een bad mijn zilte,
natte kop.
Op de handdoek verschijnt een afdruk van mijn gelaat.
Veronica = vera icon = het ware beeld en dat ben ik.