Bijna verloren profiel, 2014, bewerkte foto

De plek

Het gaat haar zelden om de plek, veel vaker om het uitzicht.
Ze kan zich buiten de lijst van het landschap begeven zonder eerst
iets nieuw te hebben. Door gewoon in haar eigen wereld te blijven
is dat niet zo moeilijk. Haar wereld is haar alles.
Die veelkleurigheid vervreemdt het vertrouwde. Ze slaat bruinig
uit, wordt een soort aardbruine bastvrouw.
Zij slaat haar platte ogen neer en ziet alleen inwendig. Als zij wil
dan kan zij hem zomaar….
Maar zij wil helemaal niet, zij kan niets met de lekkende vlammen
van zijn open haard. Het spattende geknetter irriteert haar buiten-
gewoon. Liever hoort ze het dichtbije, krakende bos.
Haar kalmte onderdrukt haar woede.
Pas toen zij het pullengroen van woede begon te ruiken deed ze de
deur totaal op slot en was ze voor niemand meer thuis.
Zij liet iedereen woelen en glibberen.
Zij is de laat-maar-basten-vrouw.