9 Portretten, 2010, A4 schetsen

Proces

Ik kan er niet genoeg van krijgen. De koppen komen.
Er zijn twee fasen van elkaar te onderscheiden die niet bij elkaar
passen. De contouren willen niet samenvallen, ze draaien om elkaar
heen. Er is grote verwarring.
Niets is toevallig, alleen terloops. Ik ervaar het als een gemakkelijke
sluipweg, iets moet de weg banen door een vreemd gebied.
Een grensgebied is prettig.
Des te verrassender. Telkens opnieuw, als ik de ontdekking beleef,
is de lange in de geest afgelegde tocht bijzonder. Achter de wirwar
van mijn spelonken vind ik mijn nieuwe stijl. De illusie is opgewekt
en steekt scherp af tegen het voorbije verleden. Beklemming en ar-
moedigheid gaan vaak samen, dat laat je mooi liggen.
Het begint allemaal in het atelier. Mijn atelier, misschien wel alle, is
een labo voor microkunst. Voor alles is een oplossing blijkt steeds
opnieuw. De nieuwe werkelijkheid maakt alles anders. Dat is haar
wil of lot. Alles bestaat pas als het er is, als het in de ruimte resoneert.
Het zal wel een soort kringloop zijn: alles eindigt zoals het begint.
Ik geef me over.