Oude spiegel, 2014, bewerkte foto

Nu en later

Iets over jezelf schrijven is lastig. Dat heeft niets met valse be-
scheidenheid te maken. Dat is gewoon zo. Terugkijkend op mijn
stoffig eiland, mijn eigenste jungle, zie ik onopgeloste hopen stof
waaronder een oude patina. Een mooi, belegen kosmisch mu-
ziekje is te horen. Het is van die muziek die je schaamteloos bij de
neus neemt, terwijl je je toch prettig blijft voelen.
Het is duidelijk: hier hoop je de diepten van weleer terug te vinden.
Dan moet je eerst door stof en rimpels (wat op zich niet zo moeilijk
is al wringt het wat tegen). Pak gewoon de aanwezige stroom en
doe niet tegendraads. Utopisch is toch niet zo ideaal.
Alles moet tenslotte in een bad van ervaring, zo blijft het besmette
beeld achter. Daar begint het leven zeggen sommigen. Hoe onschul-
dig moet je zijn?
We leven in een klimaat van aantrekken en afstoten. Herhaling
brengt vertrouwen. Is dat wel zo? Herhaling geeft rust, herhaling
verdooft. Herhaling zorgt voor herhaling. Het is een soort muzikale
lus en zo maak je weer ruimte in je eigen tijd.
Zoiets wou ik schrijven, maar dan anders.