Rosa, 2014, computertekening

Misschien

Midden in de nacht had Rosa haar grensbewaking uitgezet, ze begon
te zingen. Niet gelijk voluit, maar in hevigheid toenemend. Spoedig
zouden al het glaswerk in huis wel gaan springen. Het ontspande
haar. Haar stembandeloosheid was verbijsterend. Er was veel liefde.
Dit was geen druppel van vreugde, dit was een emmer vol!
Ze besloot nog uit te gaan ondanks het late uur. Uitgaan met jezelf
met je zwikkende hakken doet alle heimwee vergeten.
Flonkerend in de avondomgeving vulde haar vreemde lichaam een
ander vreemd lichaam met een een niet te stelpen normaliteit. Dat
krijg je als je uitgaat met jezelf.
Misschien was het gewoon een droom. Rosa lag op haar rug en toen
gebeurde dit in de verte. Haar bungelende benen op een steiger wer-
den steeds langer, ze kon er niets aan doen. Aan de andere kant van
het water werd het vermoedelijk gezien. Iemand van ons zag het
met een onbekende snelheid, tot hij zich omdraaide en te pletter viel
in het water. De golven rolden naar Rosa uit. Dit wil niet zeggen dat
het water meekwam en dat er geen overkant meer was.
Ook dat was misschien maar een droom.
Droom is meestal wanorde.