Yoy, Me, Bed, Now, 2013, computertekening

Soort bestaan

Ze was geen zakenvrouw van het harde kaliber.
Ze was juist degen die op het kantoor een menselijke sfeer wilde
creëren, daarom droeg ze steeds zorg voor elke vorm van gezellig-
heid. Het moest vooral knus zijn.
Bovenal was ze charmant, ze droeg beeldige mantelpakjes. Het
maakte haar sterker, maar ook vroeg oud.
Ooit, toen iemand haar vroeg wat doe je had ze kordaat geantwoord
dat ze een groter kader gaf aan het bestaan. Daarna was het even
stil geweest, het gewone bestaan is vaak te saai voor dit soort uit-
spraken. Liever leest men een roddelblad, dan kan je op je eigen
manier even deelnemen aan een ander leven met rijkdom, macht
en succes. Mooie foto’s weinig tekst, genoeg voor een sprookjes-
wereld.
Maar toen zei men gevat terug dat ze dat mooi had gezegd met
haar mooie buitenkant. Dat had ze niet leuk gevonden, maar liet
het niet merken. Het uiterlijk, groot genoeg, deed er niet toe. Het
ging erom wat je te melden had, niet hoe glad je huid was of hoe
recht je tanden in je mond stonden. Je verborgen dimensie mocht
best wat meer genieten. Zo zou het moeten zijn, vond ze.
Gelukkig trok ze bij dit alles haar vriendelijkste gezicht.
De rust was weer gekeerd. Levens werden onderhuids overdacht.
Eenmaal onderweg naar huis, na haar kantoordag, wilde ze in de
gedachten van peinzende reizigers kruipen. Ze probeerde geruis-
loos plaats te nemen. Voerde onzin gesprekken en nam in gedach-
ten een man mee naar huis. Ze wilde van achteren over zijn
schouder kijken en dan fluisterend zeggen: You, me, bed, now.
Haar ogen werden even vochtig.