Beheerst boos, 2014, bewerkte foto

Binnenkant

In het zevende jaar van haar lot had haar lichaam zich eindelijk
aangepast aan haar beslissing niet langer boos te zijn. Vooral niet
midden in de nacht. Weg met het ongewenste!
Meteen kreeg ze meer inzicht in haar eigen binnenkant.
Mooi meegenomen.
Vroeger waren haar springaders altijd vol en doorzichtig rood. Ze
trilde constant als een nerveuze dagvlinder. Veel te veel last van
gemene reïncarnaties. Aan de weerskanten van haar wervelkolom
was het steeds hommeles. Ze raakte er moe en uitgeput van, had
het gevoel dat een ander haar leven leidde. Een ander had haar
sluipend veroverd en haar een nieuw geluid gegeven. Heel naar.
Hoe ze zich ook binnenstebuiten keerde, ze bleef raar doen en bleef
boos. Soms leek het zelfs dat die ander haar gezicht half had weg-
gevreten. Haar lijfwater was verkeerd ververst. Diep in haar buik
kon je het horen borrelen en zingen.
En hoe had ze haar plaagkwaal onder de duim gekregen zul je je
afvragen. Dat was eigenlijk vrij simpel: nadat zij alle bescherming
en veiligheid had opgegeven maakte ze haar rechter wijsvinger nat
en stak de nattigheid vervolgens in de zoutpot en proefde voorzichtig.
De smaak was zeer gerijpt, zuiver en had tot gevolg dat ze twee
maanden niet kon eten.
Opvolgend was de kwaal over.
Soms moet je letterlijk even stilstaan.