Blauwe hemel, 2014, computer tekening

Naderende lucht

Vandaag ben ik me bewust van de lucht. Dat weet ik omdat
er dagen zijn die ik niet zie of voel omdat ik in de stad leef.
Dus nu ben ik met mijn hoofd in de wolken en zie ik geen
enkel gevaar. Ik onderzoek mezelf en herken niets. Het maakt
me nieuwsgierig, ik heb blijkbaar boven al een wil.
Daarvoor deed ik nog niets wat nut had, verspilde ik mijn tijd
met het warrige interpreteren van niets. Die kleurloze droom
bracht opnieuw niets.
Wolken…ze zijn mij.
Dat is de lucht en mijn ziel zonder glimlach.
Geef mij de wolken en de dag zal geen einde kennen.
Bovendien: in het zicht van de haven ziet men de naderende
kaden. Een hele opwinding en toekomstige troost voor de handen.

Denken is ondanks alles meestal handelen.
Alleen in de absolute mijmering, waarin niets actiefs zit, daar alleen
kan een volledig afzien van alle handelen worden bereikt. Het is een
heerlijk wegzinken in een soort warme modder.
Misschien is dat het moment dat je jezelf even kan zien als de natuur.
Je kijkt naar je indrukken als naar een open veld en voelt je wijs.
Dit is natuurlijk maar een theorie (uitspatting).
Of het leven goed of slecht is weet ik niet.
Ik wil er niet eens over nadenken.
In mijn ogen is het een verrukkelijke droom en wat kan het mij
schelen wat het voor een ander is?
Het leven van een ander past mij toch niet.
Verder ben ik nooit te oud voor mijn gevoelens.
Ook mooi.