Betere ik, 2013, schets

Trap

Op een nacht sluipt zij de trap op. Het is een hoge, bijna steile trap.
Veertien treden werden wel achttien. Zij zei tegen de trap kraak niet,
anders kraak ik terug. Daar was de lange leuning het mee eens en
dus hoorde je niets. Bovengekomen liep ze naar het dakkapel aan
de voorkant. Gaf zichzelf vergunning om het raam te openen.
Adem in. Adem uit. Fris.
Tot zover alles goed zul je zeggen. Vanaf de overloop stort het klein
geslagen licht zich een weg naar buiten. Kijk uit.
Een vervelende vleugel irriteert haar.
Ze zoekt een bijl. Het harmonische gedonder moet maar eens af-
gelopen zijn. Maar dan grijpt haar betere ik in, zij bedient als een
charmante assistente het pedaal. De muziek trilt vol zang uit alle
snaren. Kankerende inzinkingen sterven weg. Geen enkele terts
krijgt koppijn, geen enkele scherf jankt nog na. Steeds verder
sterft haar irritatie. Er is zelfs sprake van een weggeraakte stilte
in haar. Alles frommelt zich tot een ritselende prop, die zich later
ontvouwt in het verdwenen huis.
Wonderlijk kan zoiets soms gaan.
De vleugel mag blijven.