Badschuim, 2014, computertekening

Ochtendlicht

Lage lusten zijn lastig te controleren, wist hij.
Misschien zou hij, als hij meer zijn best deed en hoger inzette,
meer beschaving en meer distantie aantreffen. Hij voelde wel
aan dat het geen eenvoudige klus zou zijn. Hij moest nog veel
goed maken en nog meer leren. Dus begon hij maar met zichzelf
schoon te wassen. Het was een goed begin.

Twee weken gingen moeiteloos voorbij. Nou ja, echt moeiteloos
was het niet, hij kon zich moeilijk in toom houden. Hij bleef een
losgeslagen veulen. De nieuwe houding wilde griezelen, werd
tenslotte schim. Hij begon naar schimmelkaas te ruiken, zei dat
dat voor zijn bestwil heel goed was.
Uiteindelijk viel hij weer in al het oude terug. Niemand kan in
wezen diep veranderen. Een nukkig kind blijft een nukkig kind.
We blijven ik-verlaafd.
Toen wist hij dat hij een natuurtalent was – natuurlijk was hij dat!
Als hij middelmatig was geweest was alles heus wel anders verlopen.
Hij hoefde dus zijn lelijke kant niet te ontlopen. Hierdoor werden
zijn kansen vergroot tot mooie, onvoorspelbare momenten. Hij
werd tenslotte museaal.