Witte wolf (droom), 2014, bewerkte foto

Il lupo (de wolf)

Vooraf:
Vaak droom ik nog van Italië, het land waar ik in de jaren 90 mij
probeerde te vestigen. Het licht(e) heeft mij nooit verlaten.
In die tijd was mijn haar dun en lang, ik droeg het in een staart,
werd daarom vaak aangeduid als Il Lupo, de wolf. Dat voelde als
een erenaam, ik was geen sluwe vos, ik was er trots op. Af en toe
komt de wolf nog voor in mijn nachtelijke dromen:

Uit het niets komt niets voort. Het schiet niet op. Het idee blijkt
de grootste leugenaar, het duikt op als een dartel, dampend veulen,
die tussen zijn hoeven de waarheid bewaakt. De waarheid, de echte
oorsprong, is een blinde duif die hij uiteindelijk vertrappelt, zodat hij
dan sneller kon zien.
Ik vraag mij af of dat echt zo is.
De tijd van liegen is voorbij.
Eerst was er niets.
En dan de waarheid, het vuur, de toorts, de horizon na de horizon.
De tijd van wakker worden lijkt nu aangebroken.
Het is tijd om te schrijven wat nooit gelezen wordt.
Want een doener leest niet, een doener schrijft.
De wolf, het varken en de modderman vertrekken met haast.
Mijn oude ogen krijgen nieuwe rimpels,
Mijn haar groeit weer en mijn schuchtere baard stoppelt.
Mijn hoofd ruikt naar wolf.